همان گونه كه فرهنگ ها درباره تنبك (دنبك يا ضرب) مي نويسند، در دوران باستان دف يا دايره كوچك ساخته شده از روي و برنج را خمبك يا خانبك مي ناميدند. مخلوط كردن به هم زدن دست ها با وزن و اصول نيز براي نشان دادن شادي را هم مجازا خمبك مي گفتند.
اعتقاد بر اين است كه خم يا روينه خم (يا طاس روينه خم) كه در ايران باستان از روي ساخته مي شد و در جنگل ها از آن استفاده مي شد هم به خمبك يا تمبك معروف بود.
با گذشت زمان ، تغييراتي در نحوه توليد و استفاده از تنبك ها ايجاد شد. به اين ترتيب آنها را كوچكتر مي كردند و از آنها در مجالس عيش و طرب استفاده مي كردند و آن را خمك و خمبك مي گفتند. خمك و خمبك كوچك شده ي خم و خلب است. بنابراين ، "رويينه خم" يا به گفته نظامي "طاس رويينه خم" كه ممكن است شبيه طاس بوده باشد ، كوچك كرده و تغييرات مناسب مجلس در آن ايجاد شده است و آن را خمبك و تنبك خوانده اند و اين در واقع مادر "تنبك" يا "ضرب" امروزي است كه پس از تكامل به تنبك يا دنبك (ضرب) فعلي تبديل شده است و با همين نام شناخته مي شود.
- ۲۸ بازديد
- ۰ نظر